Dag 14, Sankt Vith - Raeren, 66km en 260mtr omhoog(max 2%)

We worden wakker om 7:30 in ons tentje en nog voordat we goed en wel uit de slaapzak gekropen zijn begint het verdorie te regenen. Dit was natuurlijk niet voorspeld gisteren, want anders hadden we wel een B&B gezocht. Maar ja, dan maar in het tentje de "bedden" opgeruimd, daarna een snel ontbijt met gisteren ingekochte ham-kaas-croissants  en chocomel. Daarna was de bui voorbij en hebben we zo goed en zo kwaad het ging de tent droog geveegd en ingepakt.
We rekenen snel af bij de eigenaar. Deze gepensioneerde Nederlander wilde niet thuis achter de geraniums gaan zitten en heeft dus deze minicamping gekocht...
We zijn nog niet buiten de poort of moeten nogmaals schuilen voor een korte bui. Daarna via de bakker (ja die was er zelfs in dit kleine dorp) snel op weg naar de volgende etappe over de Vennbahn-fietsroute. Met de wind in de rug gaat het lekker door het heuvelland, steeds weer afgewisseld met overblijfselen van de oude Vennbahn: omgebouwde stationsgebouwtjes, wissel-sein-stations, seinen, stukken rails en perrons, en ga zo maar door.
En dit alles met max. 2% stijging/daling. Heerlijk om te fietsen! Zo fietsen we over delen van de Hoge Venen. Net voordat we kort voor Monschau voor het eerst de grens passeren fietsen we langs een nog  compleet aanwezig spoor met begin/eindstation met cafe/imbiss in een oud treinstel. Over deze route kun je met speciale rijtuigen op eigen trapkracht van beneden naar boven trappen over enkele kilometers. We passeren Monschau en zien eigenlijk alleen de "kloof" rechts van ons, waar in de diepte het toeristische stadje ligt. Ondertussen hebben we weer via internet de verwachtingen voor komende avond-nacht-morgen gecheckt, en voor de laatste keer een B&B geboekt. Deze keer in het prachtige historische plaatsje Raeren. De volgende dagen zijn de verwachtingen een stuk beter.
We komen terecht in een ongeveer aan  het eind van de wereld liggende soort boerderij, met een groots uitzicht vanuit de achtertuin.

Onze kamer is prima en groot, zodat we de vochtige tent kunnen laten drogen en voor de laatste keer onze stinkende kleren kunnen wassen in een sopje.... Voor het moederdag-diner komen we via enkele stevige hellingen terecht bij een afgeladen vol (waarschijnlijk) Koerdisch restaurant. Het was een schot in de roos, en bij vertrek kreeg iedere moeder zelfs een rode roos... Wat willen we nog meer?